Malle inwoners van Oost-Palestina, Ohio, wantrouwen de milieu-aannemer Norfolk Southern die is ingehuurd om de blootstelling aan chemische stoffen te meten na de massale ontsporing van de trein, het morsen van giftige stoffen en de verbranding van chemicaliën vorige maand. In de afgelopen tien jaar is het Centrum voor Toxicologie en Milieuhygiëne (CTEH) uitgegroeid tot dé aannemer voor bedrijven die milieurampen willen volgen waarbij ze betrokken zijn. CTEH heeft milieutests uitgevoerd na andere ontsporingen waarbij giftige chemicaliën vrijkwamen, zoals de ontsporing in Kentucky in 2012 van een CSX-trein met butadieen (een kankerverwekkende stof voor de mens) en andere ontsporingen in South Norfolk in South Carolina en Georgia. CTEH voerde ook milieumonitoring uit voor de schoonmaakinspanningen van BP na de uitbarsting van de Deepwater Horizon-offshore-put in 2010.
Inwoners van Oost-Palestina hebben reden tot wantrouwen. Mijn ervaring met het werken bij regelgevende overheidsinstanties in zowel de Clinton- als de Obama-regering heeft me tot de conclusie gebracht dat het bedrijfsmodel van CTEH vaak inhoudt dat klanten munitie krijgen om regelgeving uit te stellen of rechtszaken af te wijzen. Ik geloof dat adviesbureaus als CTEH verstrikt zijn in onherstelbare belangenconflicten; als ze resultaten opleveren waaruit blijkt dat de producten van klanten schadelijk zijn, lijkt het waarschijnlijk dat hun klantenbestand snel zal verdwijnen.
Wanneer bedrijven worden geconfronteerd met aanwijzingen dat hun producten of activiteiten mogelijk schade toebrengen aan het milieu, is het een standaardprocedure geworden om wetenschappers in te huren, niet om de waarheid vast te stellen, maar eerder om twijfel te zaaien over het wetenschappelijke bewijs en vervolgens deze desinformatie te gebruiken om te proberen vertraging op te lopen. bescherming van de volksgezondheid en het verslaan van rechtszaken. Hier komen adviesbureaus, waaronder CTEH, tussenbeide.
De twee industrieën die het meest met deze strategie worden geassocieerd, zijn natuurlijk tabak en fossiele brandstoffen. In beide gevallen eisen deze industrieën onoprecht bewijs boven voorzichtigheid in zaken van openbaar belang. Decennia lang hebben sigarettenfabrikanten wetenschappers ingehuurd om te betogen dat de verbanden tussen tabak en longkanker of nicotine en verslaving onbewezen zijn. Evenzo financierden producenten van fossiele brandstoffen een kleine groep wetenschappers om vraagtekens te zetten bij de wetenschappelijke consensus over de verwachte effecten van de toenemende accumulatie van broeikasgassen in de atmosfeer, terwijl hun eigen wetenschappers nauwkeurig de huidige klimaatcrises voorspelden. Het bespreken van de wetenschap is een beproefde manier om te voorkomen dat de noodzakelijke politieke beslissingen worden besproken.
Ik heb dit uit de eerste hand gezien in twee stints die federale agentschappen leiden. Toen ik leiding gaf aan de Occupational Safety and Health Administration (OSHA) onder president Barack Obama, verzette de American Chemistry Council, de brancheorganisatie van de chemische industrie, zich tegen onze pogingen om een regel uit te vaardigen die meer dan 2 miljoen werknemers beschermt tegen blootstelling aan silica, wat de risico op silicose en longkanker. De ACC huurde wetenschappers in om bijna alle wetenschap achter de voorgestelde norm in twijfel te trekken; hun hoofdadviseur stond zelfs op tijdens een openbare hoorzitting en verklaarde dat we het verband tussen silica en silicose niet hadden bewezen.
Dit was niet de eerste keer dat ik deze tactieken zag. Tijdens de regering van president Bill Clinton was ik adjunct-secretaris voor Milieu, Gezondheid en Veiligheid bij het Department of Energy (DOE), wat onder andere inhield dat ik de chief safety officer was voor het kernwapencomplex. Het complex had tientallen werknemers met chronische berylliumziekte, een slopende en soms dodelijke longziekte die wordt veroorzaakt door blootstelling aan beryllium, een metaal dat essentieel is voor de productie van kernwapens. Toen de DOE een norm uitvaardigde om werknemers in het wapencomplex te beschermen tegen blootstelling aan beryllium, verzette Materion (toen nog Brush Wellman genaamd), de belangrijkste producent van het metaal van het land, zich tegen de regel. Het bedrijf huurde wetenschappers in om het product te verdedigen om bestaande studies in twijfel te trekken en riep op tot meer onderzoek in plaats van inspanningen om de blootstelling te verminderen. Ik was in staat om die poging om die argumenten uit te stellen, te verslaan en we hebben de meer beschermende norm in 1999 uitgevaardigd. Materion kwam uiteindelijk bij en vroeg, samen met de United Steelworkers (die veel aan beryllium blootgestelde arbeiders vertegenwoordigden die niet onder de DOE-regel vielen) OSHA om een berylliumstandaard uit te vaardigen die vergelijkbaar is met de enige industrie die er eerder tegen was om de rest van de aan beryllium blootgestelde arbeiders van het land te dekken.
Deze pogingen om de bescherming van de volksgezondheid te stoppen, maakten me echter woedend. Na het verlaten van de regering-Obama in 2017 en terug te keren naar de George Washington University School of Public Health, schreef ik The Triumph of Doubt: Dark Money en de wetenschap van misleiding, waarin ik geval na geval documenteer van bedrijven die het desinformatie-draaiboek omarmen. Volkswagen financierde bijvoorbeeld inspanningen om studies aan te vechten die de schadelijke effecten van dieselvervuiling op de menselijke gezondheid documenteerden – terwijl ze in het geheim “defecte apparaten” installeerden om auto-emissietestsystemen te misleiden om de uitlaatemissies van dieselmotoren te onderschatten. Fabrikanten van fossiele brandstoffen gebruiken productbeschermingsadviseurs om studies te weerleggen die aantonen dat gasfornuizen de luchtvervuiling in huishoudens en het risico op astma bij kinderen verhogen, en om te beweren dat bewijs van de gezondheidseffecten van luchtverontreinigende stoffen zoals ozon te onzeker is om te worden gebruikt in milieuregelgevingslimieten. Zelfs de National Football League, na de eerste meldingen van hersenschudding-gerelateerde hersenletsels onder haar spelers, ging de tabaksroute. Hij stelde een commissie van “experts” aan, bestaande uit conflicterende leden met financiële banden met de teams en deed zijn best om het toenemende bewijsmateriaal in diskrediet te brengen, waardoor de competitie de behandeling van de kwestie tien jaar kon uitstellen.
CTEH is eerder een bron van controverse geweest. In de nasleep van de herstelpogingen van de orkaan Katrina hebben duizenden inwoners van de Golfkust een rechtszaak aangespannen tegen Knauf, een Duits bouwmaterialenbedrijf, omdat ze beweerden dat waterstofsulfide dat vrijkwam uit in China gemaakte gipsplaat hun leidingen aantastte en hun huizen beschadigde. , heel veel van hen. Knauf huurde CTEH in om de chemicaliën te meten die vrijkwamen uit de gipsplaat, en CTEH verklaarde dat ze “geen probleem voor de volksgezondheid” waren. Als reactie op de stortvloed aan klachten van consumenten huurde de Consumer Product Safety Commission het Lawrence Berkeley National Laboratory in om een onafhankelijk onderzoek uit te voeren. De CPSC meldt dat Knauf-gipsplaatmonsters waterstofsulfide vrijgaven met een snelheid die 100 keer groter was dan bij vergelijkingsmonsters. In dit geval waren de inspanningen van CTEH voor de fabrikant niet succesvol; de fabrikant schikte uiteindelijk de rechtszaak en betaalde honderden miljoenen dollars uit.
Ik begrijp het dilemma waarmee CEO’s van bedrijven of hun brancheorganisaties worden geconfronteerd. Ze zullen nooit zeggen dat ze winst belangrijker vinden dan de gezondheid en veiligheid van hun werknemers of het publiek, of dat ze niet geven om onze lucht, water of voedsel. Maar de besluitvormers aan de top van de huidige bedrijfsstructuren zijn verantwoordelijk voor het leveren van financiële kortetermijnwinsten aan investeerders, en bij het nastreven van deze doelen kruipt een zekere dissonantie: winst en groei boven alles. Het minimaliseren van de kosten van het opruimen van milieurampen, het tegengaan van dure regelgeving en bescherming tegen rechtszaken maken allemaal deel uit van de bedrijfsberekeningen.
CTEH is de gekozen adviseur van de spoorwegindustrie in deze inspanningen. Toen de American Railroad Association, de branchevereniging van de branche, het beleid van het National Institute for Occupational Safety and Health inzake het classificeren van chemische stoffen als kankerverwekkend wilde verzwakken, werden hun opmerkingen geschreven door CTEH en verzonden op briefpapier van CTEH.
Ik beweer niet dat CTEH-ingenieurs opzettelijk getallen of monsters vervalsen op een manier die de detectie van een lager blootstellingsrisico rechtvaardigt. Er is een beroemd citaat van Upton Sinclair dat zegt: “Het is moeilijk om een man ergens van te overtuigen als zijn salaris ervan afhangt dat hij het niet gelooft.” Psychologen noemen dit fenomeen “gemotiveerd redeneren”. Het lijdt geen twijfel dat de vervuiler betaalt de motivatie van wetenschappers verandert en daarmee de manier waarop ze denken en werken – inclusief hoe ze blootstelling meten en resultaten interpreteren.
We hebben allemaal de beste wetenschap nodig om onze gezondheid en het milieu te beschermen. Inwoners van Oost-Palestina moeten vertrouwen hebben in de blootstellingsmonitoring die in hun gemeenschap plaatsvindt. Maar waarom zou iemand vertrouwen op het resultaat van een onderzoek dat is uitgevoerd door een adviesbureau voor productbescherming?
Er is een oplossing. Bedrijven waarvan de producten of activiteiten mensen kunnen schaden, zouden moeten worden verplicht om tests en onderzoek te financieren en vervolgens uit de weg te gaan.
Om dit te bereiken, zullen we nieuwe mechanismen moeten ontwikkelen voor het monitoren en financieren en beheren van onderzoek. Er zijn enkele modellen, zoals het Health Effects Institute, een onderzoeksgroep die oorspronkelijk in 1980 is opgericht door de EPA en de auto-industrie om de gezondheidseffecten van emissies van motorvoertuigen te bestuderen, waarbij elk land de helft van het budget bijdraagt.
Het komt erop neer dat wetenschappelijk onderzoek naar de mogelijke schade van producten en activiteiten moet worden betaald door de producenten van die producten en activiteiten. Maar onderzoek moet worden gepland, uitgevoerd, geanalyseerd en geïnterpreteerd door onafhankelijke wetenschappers, niet door mensen met financiële belangenverstrengeling. Alleen dan kunnen we vertrouwen hebben in de resultaten.
Meer must-reads van TIME