Ude dop in je kraan kan gevaarlijk zijn. Als je ongeveer 200 miljoen Amerikanen bent, komt er elke keer dat je de kraan opendraait een groot aantal verontreinigingen met het water naar buiten. Onder hen zijn sporen van PFAS, een afkorting van per- en polyfluoralkylstoffen. Ook bekend als “permanente chemicaliën” – omdat ze bijna net zo lang meegaan in het milieu – is blootstelling aan deze alomtegenwoordige productiechemicaliën door de Amerikaanse Environmental Protection Agency (EPA) in verband gebracht met mogelijke gezondheidseffecten, waaronder verminderde vruchtbaarheid, hypertensie bij zwangere mensen, verhoogd risico op bepaalde soorten kanker (vooral nierkanker), vertraagde ontwikkeling van kinderen, hormonale onregelmatigheden, verhoogd cholesterol, verminderde efficiëntie van het immuunsysteem, enz.
PFAS worden gebruikt in honderden producten, waaronder shampoos, zeep, potten en pannen met antiaanbaklaag, voedselverpakkingen, blusschuim, stoffen en tapijten, en zijn onlangs aangetroffen in toiletpapier en menstruatieproducten. Maar PFAS in de watervoorziening is lange tijd de grootste zorg geweest, simpelweg omdat, hoewel onze ontmoetingen met sommige producten misschien zeldzaam zijn, we allemaal water nodig hebben om te overleven.
Op 14 maart ondernam de EPA eindelijk actie en kondigde een nieuwe voorgestelde verordening aan om zes van de meest voorkomende en gevaarlijke PFAS’s uit de watervoorziening van het land te verwijderen. Na een openbare commentaarperiode van 90 dagen zal de regel tegen het einde van het jaar formeel worden afgekondigd, waarna watersystemen in het hele land drie jaar de tijd hebben om filters te installeren of putten en andere bronnen te vervangen waaruit ze hun water halen. degenen die geen PFAS bevatten.
“We verwachten dat watersystemen tegen het einde van 2026 aan de nieuwe regelgeving zullen voldoen”, zegt Eric Burneson, EPA-directeur normen en risicobeheer.
Mensen leven met PFAS sinds ze voor het eerst werden ontwikkeld in de jaren 1940, en duizenden verschillende variaties van de chemicaliën zijn in de loop van de decennia uitgevonden. De twee meest voorkomende en gevaarlijke zijn bekend als PFOA en PFOS, die beide in verband zijn gebracht met de ontwikkeling van kanker. In 2002 begonnen bedrijven onder druk van de EPA en belangengroepen overeenstemming te bereiken over het uitfaseren van PFOS in alle producten, gevolgd door PFOA in 2015. de verboden, in grondwater en in putten.
Lees verder: Het lood in mijn leidingen leerde me hoe weinig Amerika doet om kinderen te beschermen
“Zelfs producten op stortplaatsen zetten helpt niet, omdat je percolaat hebt dat het grondwater verontreinigt”, zegt David Andrews, senior wetenschapper bij de belangenbehartigingsorganisatie Environmental Working Group. Bovendien, zegt Andrews, worden talloze geïmporteerde producten gemaakt in landen die PFOA en PFOS niet hebben verboden, wat betekent dat er een gestage stroom chemicaliën de VS binnenkomt.
Om deze redenen maakte de EPA van PFOA en PFOS de eerste twee PFAS’s op hun nieuwe hitlijst, waarbij hun maximale verontreinigingsniveau (MCL) in de watertoevoer werd vastgesteld op vier delen per biljoen (ppt). Idealiter zou het niveau nul ppt zijn, maar vier is het laagste aantal dat betrouwbaar kan worden gemeten met bestaande technologie. De vier andere PFAS’s waarop de EPA zich richt, staan bekend als PFNA (met een MCL van 10 ppt), PFHxS (9 ppt), PFBS (2.000 ppt) en FHPO-DA (10 ppt).
Het kiezen van deze vier uit de duizenden PFAS’s die overblijven, was relatief eenvoudig omdat het indicatorchemicaliën zijn: waar er een wordt gevonden, liggen de anderen meestal op de loer. “Ze komen elkaar vaak tegen”, zegt Burneson. Filter een van de slechte eruit en je zult waarschijnlijk ook de andere drie vangen.
Bovendien, hoewel PFNA, PFHxS, PFBS en FHPO-DA niet als dodelijk worden beschouwd als PFOA en PFOS, vormen ze geenszins een laag risico. “Het zijn de meest voorkomende anderen [PFAS] verontreinigende stoffen die ook zeer goed bestudeerd zijn’, zegt Andrews. “Ze hebben ernstige gedocumenteerde gezondheidsschade.”
Het elimineren van alleen deze zes PFAS’s kan enorme bijwerkingen hebben als het gaat om de volksgezondheid. “We denken dat duizenden doden en tienduizenden ziekten kunnen worden voorkomen als deze regel in de loop der jaren volledig wordt toegepast”, zegt Burneson.
Hoewel EPA-actie tegen PFAS in de watervoorziening al lang wordt gelobbyd door belangengroepen, duurde het tot voor kort voordat de politieke wil en portemonnee samenkwamen om actie mogelijk te maken. Op 21 oktober 2021 kondigde EPA-beheerder Michael Regan een agentschapsbrede “strategische routekaart” aan om het gebruik van PFAS te beteugelen en vervuilers verantwoordelijk te houden – en eindelijk de chemicaliën in het vizier van de federale overheid te plaatsen. Kort daarna, op 15 november 2021, werd de Infrastructure Investment and Jobs Act wet, inclusief $ 9 miljard bestemd voor de EPA om opkomende verontreinigingen, waaronder PFAS, aan te pakken.
“Openbare watersystemen zullen de nodige maatregelen moeten nemen om de behandeling te controleren en indien nodig te installeren”, zegt Burneson. “En daar is nu een historisch bedrag aan financiering voor.”
Er is echter minder geld dan op het eerste gezicht lijkt. Zelfs als alle $ 9 miljard zou worden gebruikt om PFAS uit de watervoorziening te verwijderen – wat niet het geval zal zijn, aangezien een deel van die financiering zou gaan naar het verminderen van andere verontreinigingen – zouden lokale waterleveranciers een aantal nog onbepaalde kosten moeten maken om te installeren filtratie of omschakeling naar andere putten of watervoerende lagen. Maar dat treft de consument niet noodzakelijkerwijs hard. Tien staten, waaronder New Jersey, New York, Massachusetts, Michigan en Wisconsin, hebben al regelgeving die PFAS in watervoorraden verbiedt of op zijn minst beperkt, en volgens Andrews zijn de waterrekeningen niet veel beïnvloed.
“Op basis van de beschikbare technologie en op basis van wat we hebben gezien in staten die strengere limieten hebben gesteld voor PFAS-besmetting, is er geen significante stijging van de niveaus”, zegt hij.
Totdat de EPA-regel van kracht wordt, kunnen consumenten die bereid zijn een deel van de kosten te dragen, de overheid voor zijn en op zijn minst gedeeltelijk controle uitoefenen over de PFAS die uit hun eigen kraan komen. Je water testen op PFAS is mogelijk, maar niet goedkoop. “Als iemand de kosten van het testen van zijn water wil dekken, dan doen wij dat [the EPA] houd lijsten bij van goedgekeurde laboratoria’, zegt Burneson, ‘maar daar zijn wat kosten aan verbonden.’ In de staat New York vragen lokale laboratoria bijvoorbeeld $ 300 tot $ 600 voor de service.
Eenvoudige huishoudelijke houtskoolwaterfilters, die $ 50 tot $ 200 per gootsteen kunnen kosten, kunnen sommige PFAS helpen uitlogen, maar niet alle. Omgekeerde osmosefilters, die water door een semipermeabel membraan dwingen, zijn duurder – sommige kunnen meer dan $ 500 bedragen – en laten ook wat PFAS door. “Filters zijn niet zo effectief bij [eliminating] enkele van de PFOS-verbindingen met een kortere keten, “zegt Andrews. “Als ze worden getest, verwijderen ze niet alle vervuiling. Natuurlijk willen we dat het zover komt dat er drinkwaternormen zijn en mensen zich geen zorgen hoeven te maken over het installeren van filters. Iedereen moet toegang hebben tot schoon en veilig drinkwater.”
Meer must-reads van TIME