Rechters van het Hooggerechtshof waren deze zittingsperiode langer bezig met argumenten dan in voorgaande perioden.
Olivier Duillier/AFP/Getty Images
Onderschrift verbergen
Onderschrift wisselen
Olivier Duillier/AFP/Getty Images
Rechters van het Hooggerechtshof waren deze zittingsperiode langer bezig met argumenten dan in voorgaande perioden.
Olivier Duillier/AFP/Getty Images
Rechters van het Amerikaanse Hooggerechtshof staan, althans in de moderne tijd, bekend om hun discipline als het gaat om spreken. Maar de laatste tijd praten en praten… en praten, soms twee keer zoveel tijd als voor mondelinge discussies.
Op papier zijn de argumenten qua lengte niet anders dan in de afgelopen decennia. In de meeste gevallen krijgt elke partij een half uur, of in sommige gevallen vijf minuten meer; In uitzonderlijke gevallen, waarbij er veel hoofdzaken zijn of veel zaken geconsolideerd zijn, trekt de rechter soms meer tijd uit.
De rechtbank heeft een mechanisme om advocaten op het rechte pad te houden. Een wit licht knippert op de lessenaar om u te waarschuwen wanneer er nog maar vijf minuten over zijn, en een rood licht knippert wanneer de tijd om is.
Historisch gezien zijn de twisttijden afgenomen
De advocaten van het Hooggerechtshof dateren uit de begindagen van de Republiek en pleitten soms dagenlang voor hun zaak. Niet zo in de moderne tijd. In 1925 legde de rechtbank aan elke kant een tijdslimiet op van één uur. In 1970 stelde opperrechter Warren Burger een kortere limiet van een half uur per kant vast, met in bepaalde omstandigheden extra tijd. Rechtbanken zijn altijd vrij strikt geweest in het afdwingen van deadlines. In de jaren ’80 en ’90 stopte de toenmalige opperrechter William Rehnquist letterlijk advocaten midden in een zin toen er een rood lampje ging branden. Zijn voormalige griffier, de huidige opperrechter John Roberts, gaf hem wat meer speelruimte toen hij Rehnquist in 2005 verving, maar niet meer dan een paar minuten.
Nu breiden de argumenten zich uit
Hoewel de meeste zaken gedurende deze termijn voor in totaal 60 minuten waren gepland en drie zaken voor 90 minuten of iets langer, nam de rechtbank het gemiddelde over alle zaken., stelde gedurende de toegewezen tijd nog eens 31 minuten vragen.
Bovendien liepen rechters in grote zaken gemiddeld 80% vertraging op. En na drie sessies is de trend gestaag omhoog.
Wat drijft deze gedragsverandering?
Kortom, het dateert uit de pandemische afsluiting. Vergeet niet dat de juryleden argumenten bleven horen, maar dan via de telefoon, omdat ze vonden dat Zoom niet immuun was voor crashes en crashes. Maar als je de ruzie over de telefoon hoort, kun je elkaar niet zien. Om te voorkomen dat de rechters elkaar voortdurend onderbreken, werd het verhoor dus uitgevoerd op basis van anciënniteit, waarbij elke rechter slechts een paar minuten de tijd kreeg in plaats van de gebruikelijke vrij-voor-iedereen.
Toen ze in 2021 terugkeerden op de bank, konden ze elkaar nu zien, maar in plaats van terug te keren naar de oude discipline, begonnen ze steeds langer te praten. En het systeem dat nu in de rechtbank bestaat, is dat hoe lang een advocaat heeft – zeg een half uur – het botst met de basis vrij-voor-allen die bestond vóór de pandemie. Maar in plaats van dat de mondelinge argumenten daar eindigen, doen de rechters een hele tweede ronde, waarbij elke rechtbank naar anciënniteit gaat, gevolgd door een laatste controle door de opperrechter om er zeker van te zijn dat zijn collega’s geen vragen meer hebben.
De cijfers zijn behoorlijk verbluffend
Om te begrijpen hoe dit is, neemt u de laatste sessie, waarin negen zaken werden bepleit gedurende zes dagen. Er waren drie grote zaken: een zogenaamde over de wetgevende theorie van de onafhankelijke staat; De tweede betrof wetten voor openbare accommodatie die gelijke behandeling voor iedereen voorschrijven, ook koppels van hetzelfde geslacht, en de derde betrof een baanbrekende immigratiezaak.
Terwijl de vorige twee sessies ook grote gevallen hadden, had deze laatste sessie de slechtste cijfers tot nu toe. De grote ruzie duurde twee keer zo lang als gepland. Om precies te zijn, 107% meer dan gepland. De zaak over het homohuwelijk, die 70 minuten had om te debatteren, duurde 141 minuten; Het geval van de onafhankelijke staatswetgever, waar 90 minuten werden uitgetrokken voor debat, duurde in plaats daarvan 174 minuten; En een immigratiezaak die normaal gesproken 60 minuten zou duren, duurde maar liefst 136 minuten.
Inderdaad, zoals deze verslaggever ooit grapte: “Ik heb begrepen dat er vanmorgen nogal wat commotie was op Arlington National Cemetery… Het was wijlen opperrechter Rehnquist die zich omdraaide in zijn graf.”
Maar de waarheid is dat hoewel lange argumenten het voor journalisten moeilijk maken om deadlines te halen, rechters dat graag zien. Sommige vragen laten ze graag onbeantwoord in het debat. En dus legt de hoofdrechter geen klokdiscipline op, ook niet als de keurmeesters meer dan een uur achterlopen op schema.