LA PLANT, SD — Langs een grindweg omzoomd met oude witte houten gebouwen ligt een nieuw dorp van 8 hectare bezaaid met kleurrijke huizen, tipi’s en bubbelbaden.
Simply Smiles Children’s Village, in dit kleine stadje aan het Cheyenne River-reservaat, is de thuisbasis van een programma gericht op het verbeteren van de resultaten en het verminderen van trauma’s voor lokale pleegkinderen.
Alle pleegzorgprogramma’s streven ernaar om kinderen veilig te herenigen met hun families. Kinderdorp gaat verder.
“We willen de Lakota-burgers van de wereld maken”, zegt Colt Kombelik, die de programma’s voor geestelijke gezondheid van het dorp leidt. “Als we ze kunnen helpen hun cultuur en erfgoed opnieuw te leren kennen en ze kunnen verbinden met de middelen die ze nodig hebben om in de toekomst te gedijen, dan is dat wat we gaan proberen te doen.”
Het programma is een voorbeeld van een groeiende nationale inspanning om de dienstverlening aan inheemse kinderen te verbeteren nadat generaties routinematig getraumatiseerd zijn geraakt door de scheiding van hun families en culturen. Hoewel het tijdperk van Indiase kostscholen voorbij is en er verbeteringen zijn aangebracht in de systemen voor kinderwelzijn, blijven inheemse gezinnen oververtegenwoordigd in het pleegzorgsysteem.
Simply Smiles, een non-profitorganisatie, heeft tot doel de pleegzorg voor inheemse volkeren te verbeteren door kinderen in hun stamgemeenschap te houden in plaats van ze in pleeggezinnen ver van het reservaat te plaatsen. Het heeft opgeleide professionals in dienst wiens fulltime baan het is om voor kinderen te zorgen in een landelijke omgeving die culturele programma’s en geestelijke gezondheidsdiensten biedt.
“We hebben eigenlijk onderzoek dat aantoont dat kinderen met een sterkere culturele identiteit betere resultaten op het gebied van kinderwelzijn hebben”, zoals succes op school en het vermijden van drugs, zei Angelique Day, een universitair hoofddocent aan de Universiteit van Washington en een expert op het gebied van humane behandeling van inheemse kinderen.
Day, die niet is aangesloten bij Simply Smiles, zei dat ze enthousiast is over elk innovatief programma dat gericht is op het verbeteren van het welzijn van kinderen in tribale gemeenschappen, als het voorziet in adequate training zodat pleegouders kinderen kunnen ondersteunen en verloop kunnen voorkomen. Ze zei dat het ook belangrijk is voor organisaties om een onafhankelijke beoordeling van de vorderingen van kinderen na het verlaten van de pleegzorg te organiseren.
Het is nog te vroeg om te zeggen of Simply Smiles zal slagen in zijn doelstellingen, maar het Kinderdorp heeft de steun van de Cheyenne River Sioux-stamleiders en heeft belangstelling en bezoeken getrokken van functionarissen die inheemse volkeren in het hele land vertegenwoordigen.
Het was een lid van de Cheyenne River Sioux-stam die de non-profitorganisatie voorstelde een gastdorp in het reservaat te vestigen nadat hij hoorde van een soortgelijk programma dat de non-profitorganisatie in Mexico uitvoerde. De stamraad stemde voor het idee en Simply Smiles heeft adviseurs, waaronder experts op het gebied van kinderwelzijn, ouderlingen en andere leiders van de Cheyenne River Sioux en andere stammen.
Het model van Simply Smiles combineert het gezinsleven met de middelen van een meer institutionele omgeving, zegt Brian Nurnberger, president en oprichter van de in Connecticut gevestigde non-profitorganisatie.
La Plant Kinderdorp heeft één pleegouder die voor drie tieners zorgt. Het huurt andere ouders in om zijn drie huizen te vullen, die samen zes ouders en 18 kinderen kunnen huisvesten.
Het gezin heeft toegang tot een advies- en familiebezoekcentrum, evenals een grote blauwe schuur waarin een bus, onderhoudsmateriaal en nieuwe kleren voor de kinderen kunnen worden opgeborgen.
MarShondria Adams, 39, groeide op met stiefbroers en -zussen die in meerdere pleeggezinnen werden geplaatst. Vorig jaar verhuisde ze 500 kilometer van Sioux Falls, de grootste stad van South Dakota, naar La Plante, met 167 inwoners, om pleegouder te worden in het Children’s Village.
Op een recente koude en mistige ochtend maakten de drie pleegtieners van Adams smoothies voor het ontbijt in hun marineblauwe huis met een kauwgomroze voordeur in het kinderdorp. Adams bracht ze naar school en keerde toen terug naar huis, waar ze de was deed en papierwerk invulde voor het State Department of Child Welfare. Haar plan na school was om het avondeten te koken terwijl de kinderen een bewegingsles op YouTube volgden.
Een traditionele pleegouder zijn in Sioux Falls zou ‘dag en nacht verschil’ zijn, zei Adams. Ze zou niet over de middelen en medewerkers ter plaatse beschikken om haar en de kinderen te helpen met taken variërend van het repareren van lekke banden tot het vinden van een specialist die beoordelingen van leerstoornissen uitvoert.
“Ik heb al deze mensen om me heen die me steunen en helpen”, zei Adams. Traditionele pleegouders besteden waarschijnlijk meer tijd dan zij aan het spelen van telefoontjes met casemanagers en het zoeken naar andere bronnen, zei ze.
Pleegouders in het programma krijgen 70 uur meer training dan de staat vereist, inclusief training over de Lakota-cultuur. Het biedt ook telegezondheidstherapie, evaluaties en medicatiebeheer aan pleegouders, kinderen en biologische ouders. Kombelik zei dat diensten voor geestelijke gezondheidszorg trauma-geïnformeerde en cultureel geschikte, evidence-based methoden gebruiken.
De non-profitorganisatie financiert deze diensten door middel van donaties, subsidies en de staat, die ook potentiële pleegkinderen doorverwijst naar Simply Smiles.
Combelick, een lid van de Cheyenne River Sioux Tribe, is een andere Simply Smiles-medewerker met een persoonlijke geschiedenis van gezinsscheiding.
Zijn vader was 6 jaar oud toen zijn moeder verdween en dood werd aangetroffen in het reservaat. Kombeliks vader en zijn broers en zussen werden 80 mijl verderop naar een Indiase kostschool gestuurd, waar ze ongeveer een jaar bleven voordat ze herenigd werden met hun familie.
Kombelik zei dat zijn vader PTSS ontwikkelde van kostschool, waar hij lijfstraffen kreeg en de Lakota-taal niet mocht spreken.
“Dit is wat mijn passie drijft. Ik wilde gewoon meer te weten komen over mijn familiegeschiedenis en hoe ik deze cycli van onderdrukking kon doorbreken”, zei hij.
Kombelik werd maatschappelijk werker en hoopt op een dag een manier te vinden om zijn stam rechtstreeks te ondersteunen.
“Ik kwam van Simply Smiles en — boem! – het is ongeveer 300 meter verwijderd van waar mijn voorouders zijn opgegroeid, ‘zei hij.
Uit studies in de jaren zeventig bleek dat staten met een grote Indiaanse bevolking tot 35 procent van de Indiaanse kinderen uit hun familie verwijderden. Dit is vaak te wijten aan oordelen over armoede en traditionele opvoedingspraktijken in plaats van misbruik. Van degenen die naar pleeggezinnen gingen, werd 85% geplaatst bij allochtone gezinnen.
Een van de kinderkamers in een huis in Simply Smiles Children’s Village in La Plante, South Dakota. (Ariel Zionts/KHN)
Bundels gedroogde salie liggen op het aanrecht in een huis in Simply Smiles Children’s Village aan het Cheyenne River-reservaat in South Dakota. De Lakota-mensen gebruiken salie voor zuiveringsrituelen, medicijnen en andere doeleinden. (Ariel Zionts/KHN)
Het congres keurde de Indian Child Welfare Act in 1978 goed na getuigenissen te hebben gehoord over de psychologische en culturele gevolgen van gezinsscheiding. De wet is bedoeld om indianenfamilies bij elkaar te houden of, wanneer dat niet mogelijk is, kinderen onder te brengen bij familieleden of andere stamleden.
De toekomst van de kinderbeschermingswet in India is nu in handen van het Hooggerechtshof. Critici die de wet voor de rechtbank aanvechten, zeggen dat het een discriminerende wet is op basis van ras. Aanhangers zeggen dat de wet wordt ondersteund door de al lang bestaande maar nu bedreigde wettelijke norm dat stammen soevereine politieke entiteiten zijn.
Experts zeggen dat de wet de ongelijkheden sinds de jaren zeventig heeft verkleind, maar vanaf 2003 waren kinderwelzijnsinstanties nog steeds meer geneigd om beschuldigingen tegen Indiaanse families te onderzoeken en te staven dan andere groepen, en is de kans groter dat hun kinderen worden weggenomen dan die van elke andere groep, volgens gegevens geanalyseerd door de Annie E. Casey Foundation.
En nog in 2020 hadden Indiaanse kinderen bijna drie keer meer kans om in pleeggezinnen te worden opgenomen dan andere kinderen, volgens een analyse van de Casey Foundation. Meer dan de helft van deze pleegkinderen werd geplaatst bij niet-familieleden of niet-lokale verzorgers.
South Dakota, met een plaatsingspercentage in pleeggezinnen dat 60% hoger ligt dan het nationale gemiddelde, heeft een tekort aan gediplomeerde pleegouders van alle achtergronden.
Dit percentage en dit tekort zijn het hoogst voor de inheemse bevolking van South Dakota. Meer dan de helft van de pleegkinderen van de staat is Indiaans, hoewel inheemse kinderen slechts 12 procent van de bevolking uitmaken.
Wetgevers in South Dakota hebben onlangs wetgeving verworpen die delen van de Indiase kinderbeschermingswet zou hebben gecodificeerd in staatswet. Maar ze kunnen wel een taskforce oprichten om te bestuderen hoe de staat het welzijn van inheemse kinderen kan verbeteren.
Elf procent van de erkende pleeggezinnen van de staat zijn Native American, volgens staatsgegevens. Kinderwelzijnsexpert Day, een afstammeling van de Ho-Chunk Nation, zei dat sommige indianen geen kinderen kunnen of mogen opvoeden omdat ze een laag inkomen hebben of in overbevolkte of ondermaatse woningen wonen.
‘Het is niet zo dat de stamfamilies niet tussenbeide willen komen en dit werk willen doen. Het is dat we barrières hebben, systemische barrières die in het systeem zijn ingebouwd die discrimineren tegen gezinnen die dit werk willen doen,” zei ze.
Zelfs met het salaris en de ondersteuning vond Simply Smiles het een uitdaging om zorgverleners te werven en te behouden. Het eerste pleeggezin arriveerde in het najaar van 2020, maar de ouder kreeg een burn-out tijdens de sluiting van het reservaat als gevolg van de Covid-pandemie. Een andere ouder, afkomstig uit een grote stad buiten South Dakota, vertrok nadat ze het leven in zo’n afgelegen gebied te moeilijk vond.
Marcella Gilbert, een lid van de Cheyenne River Sioux Tribe, coördineert culturele programma’s zoals powwow-tochten en jachttochten op elanden en bizons. Ze zorgt ook voor de kinderen als hun pleegouder er even tussenuit moet.
“We vragen mensen om het moeilijkste werk ter wereld te doen, namelijk ouders zijn van kinderen die bij ons thuis komen met verlies en trauma”, zei ze.