AAan het begin van de COVID-19-pandemie woonde de 19-jarige Steven Iglesias, zoals veel tieners, thuis en voelde zich hulpeloos. “Ik voelde me ongeïnspireerd,” vertelde Stephen me. “Het leven was elke dag een emotionele achtbaan.”
Steven is een van de miljoenen jonge mensen die worstelen met psychische problemen. In het decennium vóór de pandemie is het percentage middelbare scholieren dat aanhoudende gevoelens van verdriet of hopeloosheid meldde, met 40% gestegen tot meer dan 1 op de 3 leerlingen. De pandemie heeft deze trend alleen maar verergerd, wat de American Academy of Pediatrics ertoe heeft aangezet een nationale noodsituatie af te kondigen. Volgens de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) gaf in 2021 44% van de middelbare scholieren aan zich het afgelopen jaar constant verdrietig of hopeloos te voelen. Dat aantal is nog hoger voor meisjes (57%) en tieners die zich identificeren als homo, lesbienne of biseksueel (69%), zoals te zien is in een ander verbluffend CDC-rapport.
Lees verder: Tienermeisjes rapporteren de hoogste niveaus van verdriet en aanranding in tien jaar, zegt CDC
Er is veel inkt gevloeid over mogelijke interventies – van het terugdringen van het gebruik van sociale media tot het vergroten van de toegang tot geestelijke gezondheidszorg op schoolcampussen – maar de meeste voorgestelde ‘oplossingen’ zijn eerder gericht op crisisrespons dan op preventie. En te midden van steeds stressvollere academische omstandigheden, begint het onderwijssysteem van ons land net introspectie in het curriculum op te nemen. Als we willen dat het goed gaat met studenten zoals Steven, moeten we gezond gedrag aanmoedigen in plaats van alleen maar de ziekte aan te pakken.
Een tegengif is om jonge mensen te helpen verbinding te maken met een gevoel van doelgerichtheid. Onderzoek toont aan dat wanneer jongeren een doel in het leven identificeren, dit leidt tot meer geluk, academische prestaties en veerkracht. Een groter gevoel van doelgerichtheid kan jonge mensen ook helpen bij het navigeren door levensovergangen. Wanneer bijvoorbeeld stelseljongeren de jeugdgevangenis verlaten, gaat een duidelijk gevoel van doelgerichtheid gepaard met minder recidive.
Of u nu een ouder, opvoeder of vriend van een jongere bent, hier zijn drie specifieke manieren waarop u hen kunt helpen een doel en richting te vinden in het licht van een onzekere toekomst.
Illustratie door Adriana Crespo voor TIME
Zorg voor gestructureerde zelfreflectie
Jongeren in staat stellen zich te verbinden met een gevoel van doelgerichtheid begint met hen te helpen nadenken over wat het belangrijkste is in hun leven. Psychologen definiëren doel als “een doel dat zowel persoonlijk betekenisvol is als een positief stempel drukt op de wereld”. Maar wat ‘persoonlijk betekenisvol’ is, kan sterk verschillen van persoon tot persoon. Gestructureerde reflectie kan jongeren in staat stellen te identificeren wat voor hen het belangrijkst is en de geestelijke gezondheid te verbeteren.
In de praktijk betekent dit dat jongeren geholpen worden om patronen te zoeken in hun levenservaringen, waarden en overtuigingen. Dan McAdams, hoogleraar psychologie aan de Northwestern University, noemt dit proces de ontwikkeling van iemands narratieve identiteit. “Narratieve identiteit is het interne en evoluerende levensverhaal van een persoon, waarbij het gereconstrueerde verleden en de ingebeelde toekomst worden geïntegreerd om het leven een zekere mate van eenheid en doel te geven”, legt McAdams uit.
Reflectie-aanwijzingen helpen jonge mensen hun persoonlijke geschiedenis en ervaringen te observeren en te begrijpen. Sommige vragen die mensen tieners kunnen stellen zijn: Hoe breng je waarde naar de wereld om je heen? Wanneer ben je het meest trots op jezelf? Wat is een belangrijk deel (of delen) van je verhaal? Hoe zou een goede vriend jou omschrijven? Hoe beïnvloed je anderen?
Tips als deze helpen tieners niet alleen de persoonlijke betekenis van hun leven te ontdekken, maar kunnen ook hun gevoel van eigenwaarde vergroten. Studenten met een laag zelfbeeld hebben ongeveer zes keer meer kans op een depressie. Even nadenken helpt je eraan herinneren dat ze dat zijn al waarde toevoegen aan de wereld, net zoals ze nu zijn.
Illustratie door Adriana Crespo voor TIME
Steiger kleine stappen om een verandering door te voeren
Een ander belangrijk onderdeel van doel is het vermogen om zichzelf te sturen en actie te ondernemen. Onderzoek toont aan dat wanneer iemand zich depressief voelt, zelfs de kleinste handeling (zoals de was doen of een e-mail schrijven) overweldigend kan zijn. Niets doen verergert de problemen op het gebied van de geestelijke gezondheid, wat kan leiden tot een vicieuze cirkel die de “niet-handelen-valkuil” wordt genoemd, waarbij actie ondernemen moeilijker wordt en de geestelijke gezondheid verslechtert.
Aan de andere kant leidt het nemen van kleine stappen voorwaarts tot een groter gevoel van eigenwaarde, wat kan helpen de cyclus van inactiviteit te doorbreken en tieners te helpen zich doelgerichter te voelen. Dit wordt ‘gedragsactivering’ genoemd, wat in feite betekent dat in plaats van te wachten tot u zich beter voelt om actie te ondernemen, u actie onderneemt naar Ik voel me beter.
Een jongere helpen begrijpen wat hem motiveert, is een goed begin. Motivatie kan extrinsiek zijn (aanmoediging ontvangen van anderen, een tastbaar resultaat zien of zelfs gewoon beloond worden) of intrinsiek (een gevoel van welzijn, prestatie of puur genieten). Als jonge mensen kunnen vaststellen wanneer ze zich het meest gemotiveerd voelen, kunnen ze de juiste omstandigheden creëren om vooruitgang te boeken in de richting van hun doelen.
Stephen (die de voornaamwoorden zij/zij gebruikt) dacht bijvoorbeeld na over hun interesses en herontdekte hun liefde voor schrijven, maar had een zetje nodig om het momentum te overwinnen dat het moeilijk maakte om zich te concentreren. Dus splitsen ze de taak van het schrijven van een roman op in kleine momenten die ze kunnen delen en vieren met anderen door elke dag een paar alinea’s te schrijven. “Ik heb een discipline gemaakt om mijn inspiratie vast te leggen,” zei Stephen, “in plaats van te wachten tot het naar me toekomt.”
Illustratie door Adriana Crespo voor TIME
Verbind het doel buiten jezelf
Reflectie en actie kunnen tieners helpen hun doel te verduidelijken, maar verbinding maken met de gemeenschap is wat hen op de been houdt. Onderzoek toont aan dat prosociaal gedrag (deelnemen aan activiteiten waar anderen op de een of andere manier baat bij hebben) gevoelens van emotioneel welzijn bevordert en een stemmingsverbeterend effect heeft bij jongeren. Even opmerkelijk is dat sociale verbondenheid een van de sterkste voorspellers is van tevredenheid met het leven (en omgekeerd is een laag gevoel van verbondenheid een belangrijke voorspeller van depressie).
Wanneer tieners persoonlijke voldoening ervaren door iets te doen dat een verschil maakt in de wereld om hen heen, versterkt dat een gevoel van doelgerichtheid. In één onderzoek vroegen onderzoekers de deelnemers om te rapporteren hoe vaak ze zich bezighielden met altruïstisch gedrag (zoals vrijwilligerswerk) en hoe zinvol hun leven voelde. Deelnemers die meer altruïstisch waren, meldden een groter gevoel van doel en betekenis in hun leven.
Sociale input heeft vooral impact op kwetsbare jongeren die het verst van kansen verwijderd zijn. “Het creëren van kansen voor burgerbetrokkenheid en belangenbehartiging is vooral belangrijk voor jongeren die schade hebben geleden door het systeem en hun macht willen terugwinnen”, zegt Cassidy Higgins, leider van Fresh Lifelines for Youth, een organisatie die zich richt op het helpen van jongeren die getroffen zijn door het rechtssysteem. hun potentieel ontsloten.
Als je een tiener wilt helpen verbinding te maken met een gevoel van doel in zijn leven, probeer dan te vragen hoe zijn interesse een positieve invloed kan hebben op de wereld om hem heen. In het geval van Steven gebruikten ze hun verhalen om anderen eraan te herinneren dat ze niet alleen staan in hun strijd met geestelijke gezondheid. “Ik was in staat om de impact te zien die mijn schrijven zou kunnen hebben om anderen te helpen iets soortgelijks door te maken”, leggen ze uit. “Het gaf me de energie om door te gaan.”
De crisis in de geestelijke gezondheidszorg voor jongeren vereist een systemische benadering van interventie. Door te veel te focussen op het behandelen van symptomen, verliezen we uit het oog de bovenstroomse factoren die studenten in de eerste plaats gezond en hoopvol houden. Voor Steven hielp het verbinden met een gevoel van doelgerichtheid hen om richting te vinden, wat positieve rimpelingen veroorzaakte gedurende de rest van hun leven.
“Ik kreeg het vertrouwen dat ik nodig had om te zijn wie ik ben,” vertelde Stephen me. “En daarvoor ben ik ongelooflijk dankbaar.” In plaats van tijd en energie te verspillen aan het “repareren” van jonge mensen, is misschien wel een van de beste dingen die volwassenen kunnen doen, helpen ontsteken wat hen oplicht .
Meer must-reads van TIME