thier zijn een paar aandoeningen die net zo slopend – en gebruikelijk – zijn als burn-out. Volgens een Gallup-enquête uit 2022 meldt 76% van de Amerikaanse werknemers dat ze in ieder geval een deel van de tijd vermoeidheid en ontevredenheid ervaren als kenmerken van de aandoening. Burn-out snijdt door leeftijds-, geslachts- en sociaaleconomische lijnen en is de afgelopen drie jaar alleen maar erger geworden naarmate de COVID-19-pandemie de reeds bestaande burn-out verergerde.
Hoewel niemand er immuun voor is, loopt één groep mensen — perfectionisten — een bijzonder risico, volgens Dr. Gordon Parker, professor in de psychiatrie aan de Universiteit van New South Wales in Australië en hoofdauteur van het recente boek Burn-out: een gids voor het identificeren van burn-out en wegen naar herstel. Plant het zaadje van werkgerelateerde stress in de grond van de perfectionistische persoonlijkheid en de kans is groot dat er een burn-out ontstaat.
“Het individu brengt predisponerende gedragsfactoren op tafel, en dan triggeren een stressvolle gebeurtenis of gebeurtenissen de eerste aflevering”, zegt Parker. “We zien het bij aandoeningen als schizofrenie en bipolaire stoornis, en nu zeggen we dat er bepaalde mensen zijn – vooral degenen die de neiging hebben erg betrouwbaar en gehoorzaam te zijn – die een zeer hoog risico lopen om burn-out te ontwikkelen.”
De belangrijkste symptomen van burn-out zijn gevoelens van uitputting, moeheid en uitputting; cynisme of emotionele afstand tot uw werk, zowel op het werk als thuis; en verminderde efficiëntie of kwaliteit van het werk. Maar voor een aandoening die zo gewoon is als burn-out, is er verrassend weinig onderzoek gedaan naar wie het kwetsbaarst is.
Parker verdiepte zich in de toestand. In een artikel uit 2020, gepubliceerd in Journal of zenuw- en psychische aandoeningen, ondervroegen hij en zijn coauteurs meer dan 1.000 mensen die dachten dat ze aan een burn-out leden. Op basis van hun antwoorden identificeerden de onderzoekers naast de vastgestelde symptomen nog negen andere burn-outsymptomen: angst; depressie; prikkelbaarheid of woede; slaapstoornissen; gebrek aan motivatie of passie; geheugenproblemen of hersenmist; terugtrekken van anderen; fysieke symptomen zoals hoofdpijn, misselijkheid of een laag libido; en stemmingswisselingen.
“We dagen de definitie van burn-out uit”, zegt Parker. “We komen met een veel bredere reeks symptomen.” En perfectionisten lijken er veel van te belichamen.
Wat is perfectionisme?
Hoewel er geen enkele formele definitie van perfectionisme bestaat, zegt Parker dat een aantal uitspraken de mentaliteit karakteriseren, waaronder deze:
- “Ik probeer mijn best te doen”
- “Ik stel hoge eisen aan mezelf en aan de meeste dingen die ik doe”
- “Ik sta erop de beste te zijn in de meeste dingen die ik doe”
- “Ik zet me in voor de meeste dingen die ik aanneem.”
Op zijn minst oppervlakkig, het van harte eens zijn met de hele lijst lijkt het doel te zijn van zowel werknemers die ernaar streven hun werk zo goed mogelijk te doen als werkgevers die de meest gewilde kandidaten willen aannemen. Maar er kan teveel van het goede zijn, en in het geval van perfectionisten is dat ook zo manier te veel.
“Het bestaat allemaal op een continuüm”, zegt Parker. “Je begint met mensen die betrouwbaar, betrouwbaar en ijverig zijn. Ze maken lange dagen. Als ze te horen krijgen dat ze een pauze moeten nemen, zeggen ze nee, ik heb meer werk te doen.” Dat is allemaal goed en wel – totdat het dat niet is. “Deze mensen glijden snel weg in de categorie perfectionisten.” En dat, waarschuwt Parker, kan leiden tot een burn-out.
In zijn onderzoek heeft Parker ontdekt dat mensen in wat hij ‘zorgzame’ of ‘gevende’ beroepen noemt – dokters, verpleegsters, leraren, veteranen, geestelijken – het grootste risico lopen op burn-out door perfectionisme. “In westerse landen loopt 30% van de artsen waarschijnlijk ooit een burn-out, waarbij het risico gedurende hun hele leven oploopt tot 60%”, zegt hij. “Branden, onterecht, wordt hoogstwaarschijnlijk ervaren door goede mensen.”
Het goede nieuws is dat perfectionisme geen hardnekkige eigenschap is. Hoewel perfectionisten vertellen dat ze hun persoonlijke prestatienormen op de werkplek moeten verlagen, waarschijnlijk niet veel zal veranderen, is een soort cognitieve heroriëntatie van die normen mogelijk. Om te beginnen hebben perfectionisten de neiging om te crashen, levend volgens een zwart-wit credo waarin elke fout als een ramp wordt gezien. Dit kan niet alleen tot extreme angst leiden, maar ook tot een soort verlamming waarbij projecten niet worden afgerond – of te laat worden ingediend – uit angst om fouten te maken. Daarom wordt perfectionisme zo vaak geassocieerd met uitstelgedrag.
Stilstaan bij fouten uit het verleden is een ander emotioneel mijnenveld voor perfectionisten – een mijnenveld dat Parker hen aanspoort onschadelijk te maken. “Gooi overpeinzingen over gebeurtenissen uit het verleden, twijfels en zelfbeschuldigingen weg”, schrijft hij in zijn boek. Als je het gevoel hebt dat je je absoluut zorgen moet maken, adviseert Parker, probeer dan iets als de capsuletechniek, waarbij piekeren beperkt is tot een vaste tijd per dag, bijvoorbeeld 20 minuten. In andere gevallen, stelt hij voor, probeer je gedachten te stoppen, zoals het dragen van een rubberen band om één pols en deze afknippen wanneer herkauwen begint op te treden.
Perfectionisten kunnen ook werken aan het verbeteren van hun real-time tolerantie voor gebreken of onvolkomenheden. Fouten toegeven wanneer ze zich voordoen – zowel intern als, indien nodig, extern aan een supervisor die mogelijk op de hoogte moet zijn van de fout – is een gruwel voor de perfectionist. Maar het vermogen om dit te doen helpt bij het opbouwen van het emotionele immuunsysteem van de perfectionist, waardoor hij minder vatbaar wordt voor kwelling omdat hij zijn werk niet perfect heeft gedaan.
Perfectionisme kan ook naar buiten worden gekeerd – perfectionisten vinden fouten niet alleen bij zichzelf, maar ook bij anderen. Parker adviseert perfectionisten om hun collega’s en geliefden dezelfde vergeving en gratie te tonen die perfectionisten zichzelf zouden moeten tonen. Psycholoog Dennis Stolle, senior directeur toegepaste psychologie bij de American Psychological Association, herhaalt dit idee, daarbij verwijzend naar de gevaren van verkeerd gericht perfectionisme – of het nu een ouder is die alleen het beste van een kind eist in de sport of een baas die werknemers aan dezelfde meedogenloze normen houdt .
“Het kind zal het idee krijgen dat ‘mama en papa me nodig hebben om perfect te zijn op het voetbalveld, of het is een probleem'”, zegt Stolle. En als je een werknemer en een manager hebt die allebei ‘hoog scoren op onaangepast perfectionisme, kan het samen een ramp zijn’.
Zowel perfectionisme als burn-out zullen nooit helemaal verdwijnen – niet zolang de stressoren op het werk en thuis aanhouden, en dat zal ook gebeuren. Maar het is mogelijk om de twee te scheiden, waardoor het leven gemakkelijker en gezonder wordt voor zowel perfectionisten als degenen om hen heen.
Meer must-reads van TIME